Türkmen Aleviler

Diyarbakır Türkmen Alevileri, bir bakıma sınırlarla beraber unutulan ve unutturulan ilişkiler ve coğrafyanın varlığını hatırlatmakta veya dikkat çekmektedir. Bundan dolayı bu çalışma Diyarbakır Türkmen Alevileri örneği üzerinden sınırları aşan ve sürdürülmeye çalışılan ilişkilere doğrudan olmasa da değinmektedir. Sınırların işaret ettiği yeni mekân, sınır ötesi mekânın kaybına neden olmuştur. Mekânın kaybı aynı zamanda mesajın da yitimi anlamına gelmektedir. Mesajın yitimi varlık alanına işaret eden mekânın anlamsızlaşmasına ve belirsizleşmesine neden olmaktadır.
Türkiye Cumhuriyeti kurulduktan kısa bir süre sonra sınırlara ilişkin yapılan anlaşmaya paralel olarak sistematik bir şekilde Diyarbakır, Musul ve Halep’te yaşayan Türkmenler arasındaki bağlantı giderek azalmış ve kopmuştur. Diyarbakır ve çevresindeki Türkmenler, Erzurum, Şanlıurfa, Gaziantep, Musul ve Halep Türkmen hattıyla doğrudan irtibatlıdır. Adı geçen bölgelerde yaşayan Türkmenlerin büyük çoğunluğu Alevidir ve yine bu toplulukların büyük bir kısmı Hacı Bektaş’ı kendilerine büyük pir olarak kabul etmektedirler. Cemleri, okudukları duaları, nefesleri, buyrukları Türkmen dilindedir.